غریب آشنا

تو از شهر غریب بی نشونی اومدی

                                               تو با اسب سفید مهربونی اومدی

تو از شهر دور و جادههای پرغبار

                                               برای مهربونی همزبونی اومدی

چه خوبه خواستنت چه خوبه بودنت

                                               چه خوبه پاک کنم غبار و از تنت

چه خوبه سقفمون یکی باشه با هم

                                            بمونم منتظر تا برگردی پیشم

بگیر دست منم همراهت ببر

 تقدیم به دل شکسته ها دلم گرفته به اندازه وسعت تمام دلتنگی های عالم شیشه قلبم انقدر نازک شده که با کوچکترین تلنگری می شکند می خواهم فریاد بزنم ولی واژه ای نمی یابم که عمق دردم را در فریاد منعکس کنم فریادی در اوج سکوت که همیشه برای خودم سر داده ام دلم به درد می اید وقتی سر نوشت را به نظاره می نشینم کاش می شد سرنوشت را با ان روزها شیرینم عجین کرد بغض کهنه ای گلویم را آزارد نفرین به بودن وقتی با درد همراست ای کاش باز هم کسی اشکهایم را نبیند تنها با خاطراتم خوشم

چه کسی قلب مرا خواهد لرزاند در روزگاری که زمین از گریه کودک دوره گرد شب های سرد زمستان  می لرزد ؛ در روزگاری که اشک و حسرت را همچون گوهری به دل های عاشق  هدیه کرده اند ؛چه کسی مرا خواهد خواند در روزگاری که چشمه ها از آب گناه  پر شده اند ؛  چه کسی لبخند را به لبانم باز می گرداند در زمانه ای که بد دلی را همچون گل های بهاری بر دل ها کاشته اند ، در این آشفتگی  دل ها کسی مهر را نمی یا بد ؛ لبخند سالهاست که از یاد رفته ؛ گل واژه احساس مدتهاست به فراموشی سپرده شده ... 

نمی دانم محبت را بـر چه کاغذی بنویسم که هرگز پاره نشود. بـرچـه گلـی بـنویـسم که هـرگز پرپر نشـود. بـر چه دیواری بنویسم که هرگز پاک نشود. بـر چه آبـی بنویسم که هـرگز گل آلود نشود. وسرانجام بـر چه قلـبی بنویسم که هـرگز سـنگ نشود